Jak uniknąć rywalizacji pomiędzy rodzeństwem cz.II

Rywalizacja rodzeństwa to naturalny element codziennego życia. Dzieci nieustannie zabiegają o uwagę rodziców, chcą czuć się zauważone i kochane.  

Co zrobić, aby te zachowania nie przekraczały dopuszczalnych granic, a dzieci były dla siebie nawzajem przede wszystkim wsparciem? 

Wprowadźmy pewne zachowania od samego początku, gdy tylko pojawi się w domu drugie dziecko: 

1. Specjalny czas

Praca nad budowaniem harmonii pomiędzy rodzeństwem wymaga od nas trochę kreatywności. Nie ulega wątpliwości, że mama będzie teraz bardziej zaabsorbowana opieką nad noworodkiem. Zastanówmy się więc, co nasze dziecko może zyskać dzięki nowej sytuacji? 

Odwróćmy utratę czasu z mamą na rzecz „Specjalnego Czasu” z tatą / babcią / ciocią. Użycie określenia „specjalny czas” podkreśla wyjątkowość sytuacji, co na pewno zostanie przez dziecko docenione. Zorganizujmy wówczas „męskie wyjścia” syna z wujkiem lub „kobiece sprawy” córki i cioci / babci.

Niech nasze dziecko czuje się docenione i wyróżnione, że ma „ważne sprawy” z kimś dorosłym, kogo lubi i ceni.

2. Stwarzanie podłoża do wzajemnej sympatii

Rodzeństwo jako pocieszyciel – jeżeli jedno z dzieci uderzy się lub będzie mu smutno, poprośmy drugie o pomoc. Niech podmucha na bolący paluszek lub pogłaszcze po głowie. Takie zachowania tworzą pomiędzy dziećmi więź, którą warto pielęgnować i wzmacniać.

Rodzeństwo jako nauczyciel – zachęcajmy dzieci do dzielenia się umiejętnościami, z którymi dobrze sobie radzą. Jeżeli jedno z nich świetnie gra w piłkę, zachęćmy go aby pokazało drugiemu jak najlepiej kopać i trafiać piłką do bramki.

Rodzeństwo jako drużyna – starajmy się organizować dzieciom zadania, które wymagają współpracy i zmotywujmy ich do wspólnego działania. Sprzątanie pokoju we dwójkę zajmuje mniej czasu, warto więc zaproponować nagrodę np. w postaci lodów jeżeli dzieci szybko uporają się z tym zadaniem.

MOŻE ZAINTERESUJE CIĘ RÓWNIEŻ CZĘŚĆ PIERWSZA: Jak uniknąć rywalizacji pomiędzy rodzeństwem cz. I

3.Humor najlepszym sprzymierzeńcem

Poczucie humoru często rozładowuje trudne sytuacje, nawet jeszcze zanim staną się trudne. W rodzinie moich przyjaciół niedawno pojawił się noworodek. Mieli oni kłopot z czteroletnim synem, który chciał robić to samo co robiła jego młodsza siostra – jeść z butelki, spać w jej łóżeczku itd.

Źródło: Blasty.pl

Mama powiedziała, że małe łóżeczka i butelki są tylko dla dzidziusiów. Na to Karolek: „To ja też chcę być dzidziusiem”. Moja przyjaciółka odpowiedziała z uśmiechem „W porządku, będziesz dzisiaj dzidziusiem. Co chciałbyś robić?”. Synek odpowiedział, że chce spać w łóżeczku siostry i szybko się tam usadowił. Mama przyniosła mu kocyk i otuliła go tak, jak młodszą córkę. 

Po chwili Karolek zaczął się wiercić, stwierdzając że to łóżeczko jest małe i niewygodne. Następnie sięgnął po czekoladę (która w międzyczasie pojawiła się na stole J ), ale moja przyjaciółka szybko odsunęła od niego słodkości i powiedziała, że dzidziusiowi nie wolno jeść takich rzeczy, bo może jeść tylko z butelki. Podała mu butelkę, na co czterolatek skrzywił się i powiedział, że... on już nie chce być dzidziusiem :) 

4.Unikaj porównań

Porównywanie dzieci ze sobą to najkrótsza droga do oddalenia ich od siebie. Porównania  prowadzą do rywalizacji i całej listy różnych niepożądanych zachowań pomiędzy rodzeństwem, które często towarzyszą im jeszcze długo w dorosłym życiu. Chwaląc swoje dzieci za osiągnięcia pamiętajmy, że starają się przede wszystkim dla siebie, a nie po to żeby prześcignąć rodzeństwo.

Dzieci stale są porównywane z innymi, przez większość swojego życia będą oceniane przez pryzmat ocen w szkole, gier i wyścigów. Dom to jedyne miejsce, gdzie dziecko jest cenione za to jakie jest, a nie w porównaniu z innymi. Starajmy się dbać, żeby tak właśnie było. 

Pamiętajmy!

Naszym zadaniem nie jest kontrolowanie relacji pomiędzy rodzeństwem, ale kształtowanie tej relacji.

Warto mieć na uwadze, że pierwsze dni po pojawieniu się młodszego dziecka są szczególnie ważne w kształtowaniu późniejszej relacji pomiędzy rodzeństwem.

To od nas, rodziców, zależy czy starsze dziecko będzie postrzegało nowego członka rodziny jako zagrożenie, czy może jako świetnego kompana i najlepszego przyjaciela.