Ta książeczka jest tak pięknie i otulająco zilustrowana, że zachwyca od pierwszego wejrzenia.
Urocze ilustracje oraz zastosowana paleta barw od początku budują poczucie bezpieczeństwa, pomimo trudnej tematyki.
W bajce poznajemy dwoje przyjaciół, żółwia Hupcia i zajączkę Tupcię. Są nierozłączni, lubią wszystko robić razem i wzajemnie się o siebie troszczą. Wierzą, że ich przyjaźń będzie trwała już zawsze.
Aż pewnego dnia Tupcia znika. Żółwik nie wie co się stało. Wszędzie jej szuka, ale przyjaciółki nigdzie nie ma. Pozostała po niej jedynie pustka, która bardzo mu ciąży.
Hupcio przeżywa różne emocje. Autorzy zdołali wpleść do historii etapy żałoby, jakie przeżywamy po stracie. Jest to zrobione naprawdę pięknie i subtelnie. Pierwszą reakcją żółwika jest więc niedowierzanie i zaprzeczanie, później gniew, targowanie się (Hupcio jest gotów oddać wszystkie swoje zabawki w zamian za powrót przyjaciółki). Następnie żółwik wpada w rozpacz, smutek dopada go z całą swoją mocą. Strata zostaje opłakana.
I wtedy pojawia się mądra niedźwiedzica Gerda, która „nie bała się smutków i kłopotów, więc czekała przy nim, aż sam będzie gotów”. Przyjęła smutek żółwika i otuliła go.
Gerda wyjaśniła, że pustka po przyjaciółce nigdy już nie zniknie, nie można się jej pozbyć.
Ale można ją wypełnić… wspomnieniami. Tym wszystkim, co dobre i piękne. Gerda zachęca, aby Hupcio mówił otwarcie o tym, co czuje.
„Niech pustka wie o tym, jakie masz wspomnienia”.
Podsumowując:
- Książka jest po prostu piękna. Zarówno wizualnie, jak i merytorycznie.
- Nie ma tutaj przeładowania słowem, każde zdanie jest naprawdę dobrze przemyślane.
- Pokazane są różne emocje, jakie można przeżywać po stracie + akceptacja dla tego stanu.
- Dodaje otuchy i nadziei, pomaga towarzyszyć dziecku w przeżywaniu straty.
- Historia nie precyzuje z czego wynika zniknięcie Tupci, a to pozwala wykorzystać ją w różnych obszarach: przeprowadzka, koniec przyjaźni, utrata kontaktu z kimś bliskim, śmierć zwierzątka, aż wreszcie śmierć członka rodziny.
